هوش مصنوعی: این شعر یک غزل عاشقانه و میخواره‌ای است که در آن شاعر از ساقی می‌خواهد تا می بیاورد و فضایی شاد و مستانه ایجاد کند. او زیبایی معشوق را با عناصر طبیعت مانند ماه و آفتاب مقایسه می‌کند و از عشق و زیبایی می‌سراید. همچنین، اشاراتی به مفاهیم فلسفی و عرفانی مانند روح و عقل نیز وجود دارد.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مضامین عاشقانه و مستانه است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نامناسب باشد. همچنین، برخی از مفاهیم فلسفی و عرفانی آن ممکن است برای کودکان و نوجوانان قابل درک نباشد.

شمارهٔ ۱۹۵۴

ساقی بیا که موسم عیش است و میم و نی
می ده که لاله گون شده از باده ری و خی

رخ بر فروز و زلف مسلسل گره بزن
تا بشکند جمال تو بازار میم و هی

مه را به روی خوب تو نسبت کجا رسد
ای رویت آفتاب و لبت شین و کاف و ری

شکر شد از خجالت لعل تو آب وار
بر شین و کاف و ری چو کشیدی تو خی و طی

خط معنبر تو چو دور قمر گرفت
کردند عاشقان تو تر ری و دال و می

روح مجسمی تو نه عقل مصوری
ای روح عقل مثل تو نادیده بی و تی

بتگر چو دید پیش رخ و قامت تو کرد
از شرم کارخانه صد ساله طی و بی

طی کن حدیث دور زمان، جام می بیار
تا باغ روح را دهم آبی ز میم و یی

می خور، مخور غم دل و دین، خسروا، دگر
بگشا به مدح خسرو آفاق لام و بی

لب بر لب نگار نه ار دست می دهد
خالی قدح مدار ز باده و میم و یی
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۵۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.