هوش مصنوعی:
این شعر از حافظ، بیانگر احساس تنهایی، درماندگی و وابستگی انسان به خدا در برابر مشکلات و سختی‌های زندگی است. شاعر در هر بیت به نوعی از خداوند درخواست کمک و حمایت می‌کند و تأکید می‌کنند که تنها اوست که می‌تواند در این شرایط سخت پناهگاه باشد.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق عرفانی و معنوی موجود در شعر ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، احساسات بیان‌شده مانند تنهایی و درماندگی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و عاطفی دارد که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان یافت می‌شود.
غزل شماره ۳۷
خدایا جز تو ما را نیست حافظ
گدا تا پادشا را کیست حافظ
به محنت خانه غربت شب و روز
غریب بی نوا را کیست حافظ
شب تاریک و بی ره در بیابان
من بی رهنما را کیست حافظ
ز موج قلزم زخار خونخوار
خدا را، ناخدا را کیست حافظ
ز دست اندازی شیطان سرکش
من بی دست و پا را کیست حافظ
نباشد رهنما گر لطف عامش
تو می گو خالدا خود کیست حافظ؟
گدا تا پادشا را کیست حافظ
به محنت خانه غربت شب و روز
غریب بی نوا را کیست حافظ
شب تاریک و بی ره در بیابان
من بی رهنما را کیست حافظ
ز موج قلزم زخار خونخوار
خدا را، ناخدا را کیست حافظ
ز دست اندازی شیطان سرکش
من بی دست و پا را کیست حافظ
نباشد رهنما گر لطف عامش
تو می گو خالدا خود کیست حافظ؟
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شماره ۳۶
گوهر بعدی:غزل شماره ۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
