هوش مصنوعی: این شعر به ستایش و نثار جان برای مرقد بوعلی سینا (ابن سینا) می‌پردازد و از لطف و شفاعت او طلب کمک می‌کند. همچنین، به مقایسه‌هایی مانند ارزش خزف در مقابل گهر و توصیفاتی از بزرگی و عظمت شه نجف اشاره دارد. در پایان، شاعر با تواضع از سخن خود دفاع می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار بوده و نیاز به دانش پایه‌ای از ادبیات کلاسیک فارسی و مفاهیم فلسفی دارد.

قطعه شماره ۲۰

از روم تا به هند گرفتیم جان به کف
بهر نثار مرقد شه بوعلی شرف

بر وی قسم به جان عزیز مبارزش
کاندر وفاش کرد جوانی خود تلف

هست این غلام را به درش حاجت عظیم
لطفی کنند و باز رهانندش از اسف

باشد در آستانش امید شفاعتی
در حضرتی که یافت ازو هند صد شرف

یمضی علی الصلاح من العمر مابقی
یاوی الی الفلاح من الذنب ماسلف

شاهی به چشم خشم به بحر اربنگرد گهی
بر روی آفتاب شمارد دو صد کلف

نسبت به اعتناش خزف بهتر از گهر
با قوت غناش گهر کمتر از خزف

در چشم اهل دیده، مسماش همچو اسم
آئینه ایست عکس نمای شه نجف

خالد خموش، هر چه تو گوئی به طرز شعر
بی دولتان مبالغه دانندش و صلف
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قطعه شماره ۱۹ (هنگام عزیمت از مدینه و وداع با سرور کاینات)
گوهر بعدی:قطعه شماره ۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.