تادل من ز دست من بستدی
سر بسر ای نگار دیگر شدی

چاره و راه خویش گم کرده ام
تا تو مرا به راه پیش آمدی

من زهمه جهان دلی داشتم
آمدی وز دست من بستدی

دل به تو دادم و دلت نستدم
مردم دیدی تو بدین بی بدی

گویی بیدلی و با من دو دل
لاجرم ای صنم به کام خودی

جان ودل من آن خواجه ست و تو
چنگ به چیز خواجه اندر زدی

عالم فضل و علم خواجه عمید
حامد بن محمد المهتدی

آن که همه درفشد از روی او
رادی و فضل و فره ایزدی

ای همه حری و همه مردمی
وی همه رادی و همه بخردی

رادی را تو اول و آخری
حری را تو ضظغ و ابجدی

باخبر از فنون فضل وادب
هست به پیش تو کم از مبتدی

وقت کفایت ار چه کافی کسیست
گوید کاستاد چومن صد شد ی

موبد اگر امام دانش بود
توبه همه طریقها موبدی

سایل اگر چه جان بخواهد زتو
بدهی و همچنین بدی تا بدی

باشد اگر صد هنری مرد، تو
پیشتر و بیشتر از هر صدی

تو زهمه جهان به پیشی و نام
همچو ز جمع روزهاشنبدی

تا شبهی نیاید از آبنوس
همچو ز دار پرنیان تربدی

گنبد بر شده فرود تو باد
همچو بهشت از زبر گنبدی

عید مبارکست می خواه از آن
کز رخ اوبه لب همی گل چدی

گشته ز رنگ سبزه و ارغوان
باغ و چمن زمردی و بسدی

چشم مخالف را بیاژن به تیر
چون کف یاران که به زر آژدی