هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غنایی، بیانگر احساسات عمیق شاعر نسبت به معشوق است. شاعر از معشوق می‌خواهد که توجه و لطفش را از او دریغ نکند و از مفاهیمی مانند عشق، جدایی، درد فراق و آرزوی وصال سخن می‌گوید. همچنین، شاعر از عناصر طبیعت مانند آفتاب، خاک و بهار به‌عنوان نمادهایی برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ متن شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که درک کامل آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند فراق و درد عشق نیاز به بلوغ عاطفی دارد.

شمارهٔ ۲۹۱

ای هما سایه قدم از در من بازمگیر
سایه عالی خویش از سر من بازمگیر

طوطی خوش سخنم شکر من از لب نیست
ترک یک بوسه بگو شکر من بازمگیر

آفتابا دل من کان (و) محبت گهرست
نظر لطف خود از گوهر من بازمگیر

خاک کوی تو که در دیده دلها نورست
توتیاییست زچشم تر من باز مگیر

تا بوصل تو که جانان منی در برسم
دلبرا جان من از پیکر من بازمگیر

من درختم تو بهاری،بفراق چو خزان
برگ من خشک مدار و بر من بازمگیر

دل من مجمره و انده تو آتش اوست
عود سودای خود از مجمر من بازمگیر

کان مهر توام و سیم و زرم شعر منست
سکه خویش ز سیم وزر من بازمگیر

تا ز مستی غرورم ندهی هشیاری
جرعه فیض خوداز ساغر من بازمگیر

دی مرا گفتی اگر دیر بمانی بردر
حلقه یی می زن وپای ازدر من بازمگیر

سیف فرغانی اگر مرگ نخواهی چون جان
گلوی نفس خود از خنجر من بازمگیر
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۹۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۹۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.