سوره فتح دعای نصر دعای توسل
هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوق است. او با استفاده از تصاویر زیبا مانند 'بت پسته دهن' و 'چشم چو بادام'، زیبایی و جذابیت معشوق را توصیف می‌کند. شاعر از عشق تلخ و شیرین، انتظار وصال، و امید به پایان خوش سخن می‌گوید. همچنین، اشاره‌ای به داستان یوسف و زلیخا دارد که نماد صبر و امید در عشق است.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامناسب باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم عمیق ادبی نیاز به درک و بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۳۱۸

ای بت پسته دهن وقت تو چون نامت خوش
عیش تلخ من ازآن چشم چو بادامت خوش

بگل روی خود ایام مرا خوش کردی
باد چون موسم گل جمله ایامت خوش

می کنم ناله زعشق تو چو بلبل که مرا
همچو اندام گل آمد گل اندامت خوش

با رهی گربکنی سرکشی و نازت خوب
در سماع ار بروی جنبش وآرامت خوش

دوش بخت من شوریده درآمد از خواب
مژده یی داد بمن راست چوپیغامت خوش

کز می عشق اگر چند دهانت تلخ است
عاقبت همچو لب خویش کند کامت خوش

گرچه در عشق بسی رنج کشیدی زآغاز
رو که چون قصه یوسف شود انجامت خوش

بود باید زبرای شب وصلش امروز
با غم هجر وی ای خواجه بناکامت خوش

ای زانعام تو خلقی شده بی اندیشه
چند باشیم باندیشه انعامت خوش

سیف فرغانی از ذکر تو ایام مرا
می کند همچو دل خویش بدشنامت خوش
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
# عاشقانه
۳۹۷ حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۱۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱۹
چالش حفظ شعر
ثبت مجموعه شعر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.