هوش مصنوعی:
شخصی از روی حرص و آرزو گریه می‌کند و دیگری به او پند می‌دهد که گریه نکند. پنددهنده فکر می‌کند که فردا آبی باقی نخواهد ماند و نمی‌توان دریا را با ساغر خالی کرد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و پندآموز است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد.
شمارهٔ ۱
بگرستم زار پیش آن کام و هوا
گفتا مگری پند همی داد مرا
پنداشت مگر کآب نماند فردا
نتوان کردن تهی به ساغر دریا
گفتا مگری پند همی داد مرا
پنداشت مگر کآب نماند فردا
نتوان کردن تهی به ساغر دریا
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
