هوش مصنوعی:
در این متن، شاعر از احساس سنگینی و تاریکی سخن می‌گوید که گویی آسمان به قیر آغشته شده و ستارگان نیز بر تارک او سنگینی می‌کنند. این تصاویر بیانگر رنج و فشار روحی است.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم انتزاعی و عرفانی است که درک آن برای کودکان دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده مانند «روی هوا دوش به قیر اندودند» نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۱۳۷
چون روی هوا دوش به قیر اندودند
تا روز همه تپان و لرزان بودند
بر تارک من ستارگان نغنودند
گویی که همه بر تن من بخشودند
تا روز همه تپان و لرزان بودند
بر تارک من ستارگان نغنودند
گویی که همه بر تن من بخشودند
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
