هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از احساس تنهایی و تاریکی درونی خود می‌گوید که حتی در روز نیز مانند شب تاریک می‌بیند. او آرزو می‌کند که اگر قرار است همیشه شب باشد، حداقل مکانی برای خوابیدن داشته باشد و از رختخواب و بالین خود یاد می‌کند.
رده سنی:
15+
این متن حاوی مفاهیم عمیق احساسی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، موضوعاتی مانند تنهایی و تاریکی درونی نیاز به بلوغ فکری دارد تا به درستی درک شود.
شمارهٔ ۲۸۹
در تاریکی ز بس که می بنشینم
در روز چو شب پرک همی بد بینم
باشد چو شب ار خوابگهی بگزینم
از پهلو و دست بستر و بالینم
در روز چو شب پرک همی بد بینم
باشد چو شب ار خوابگهی بگزینم
از پهلو و دست بستر و بالینم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۸۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۹۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
