هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از ابن حسام، به توصیف زیبایی و افسونگری معشوق می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند گیسوی پیچیده در مه، چشم‌های جادویی و ابروی کمانی، جذابیت و تأثیر معشوق بر دل‌ها را به تصویر می‌کشد. همچنین، اشاره‌هایی به می‌نوشی و مستی عرفانی دارد که نماد از خودگذشتگی در راه عشق است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عرفانی و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی اشارات به می‌نوشی و مستی نیاز به بلوغ فکری برای تفسیر صحیح دارد.

غزل شمارهٔ ۶۴

آنها که طرف روز به گیسوگرفته اند
مه را به تاب طرّه ی هندو گرفته اند

افسونگرند گوشه نشینان چشم تو
دلها به سحر غمزه ی جادو گرفته اند

یرغوچیان چشم سیاهت به یک نظر
ملک دل خراب به یرغو گرفته اند

تواچیان ابروی شوخت هزاردل
هردم بدان کمانچه ی ابرو گرفته اند

کردی به غمزه قصد دل ناحفاظ من
ترکان مست بین که به لرغو گرفته اند

خوبان بام چرخ ز رشک جمال تو
هربامداد پرده فرا رو گرفته اند

دری کشان جرعه ی خمخانه ی الست
مستی زجان باده ی یاهو گرفته اند

مستان جام لَم یَزلی از شراب عشق
بزم طرب به بانگ هیاهو گرفته اند

ابن حسام در طلبت سعی می کند
آری مراد را به تکاپو گرفته اند
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.