هوش مصنوعی: این شعر بیانگر امید و نیاز شاعر به لطف و محبت معشوق یا پروردگار است. شاعر با وجود احساس بی‌نیازی معشوق، باز هم به درگاه او روی می‌آورد و از او طلب نوازش و لطف می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی این شعر ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، درک ظرافت‌های زبانی و معنایی آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

رباعی شمارهٔ ۵۴

ای دست امید ما به لطف تو دراز
بنواز مرا به لطف ای بنده نواز

هرچند تو بی نیازی از ما ما هم
بر خاک در تو روی بر خاک نیاز
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۵۳
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.