مبتلایی به عشق بدخویی
داشت باریک نام هندویی

بعد عمری شبی ز بخت بلند
آمد آن صید وحشی اش به کمند

بود با او به هم خوش و خندان
کامد آواز حلقه بر سندان

کیست گفتار درین شب تاریک
گفت کمتر غلام تو باریک

گفت روز کز کمال نزدیکی
گر چه مویی شوی ز باریکی

نیست امکان آنکه ره یابی
زین در آن به که روی برتابی