خواجه را بین که از سحر تا شام
دارد اندیشه شراب و طعام

شکم از خوشدلی و خوشحالی
گاه پر می کند گهی خالی

فارغ از خلد و ایمن از دوزخ
جای او مزبله ست یا مطبخ

کار او بهر نفس پروردن
روز و شب ریدن است و یا خوردن

معده فاسد ز اشتهای دروغ
می دهد تیز و می زند آروغ

زین دو باد عفن ز طبع کثیف
داد بر باد نقد عمر شریف

بس که زد معده بر دماغش دود
روزن عقل شد بر او مسدود

شهرت بطن کان بود بطنه
تذهب بالذکاء و الفطنه

چون شود پر ز نان و آب شکم
گردد از سینه علم و دانش کم

خود چه دانش بود در آن سینه
که بود جای شهوت و کینه

ور بود دانشی ز جهل کم است
زانکه از بهر فرج یا شکم است

دانش خویش را چو خرج کند
بهر شهوات بطن و فرج کند

هر که را بنگری ز دشمن و دوست
قیمت او به قدر همت اوست

هر که را همت آن بود که مدام
رودش در درون شراب و طعام

قیمت او اگر بیفزاید
آن بود کز درون برون آید

چه ازین زشتتر بود به جهان
که طفیل شکم کنی دل و جان

دل و جان بهر آب و نان خواهی
عقل و دین بهر انی و آن کاهی

همت تو همه شکم باشد
هر چه غیر از شکم عدم باشد