ای غمت شادی دولتمندان
لب امید به یادت خندان

باد یک شمه ز لطفت گفته
باغ را غنچه دل بشکفته

می گشایی به سر انگشت کرم
از جبین ها گره غصه و غم

بستن از توست و گشادن از تو
خاستن از تو فتادن از تو

تا در خلق نبندی بر ما
فتح بابی نپسندی بر ما

جامی اکنون ز خود و خلق نفور
خواهد از تو شرف فر حضور

تیز بین ساز بدانسان بصرش
که تو باشی همه جا در نظرش

هیچ چیزش ز تو مانع نشود
جز به دیدار تو قانع نشود

همه جا از همه رو در همه کس
جلوه نور تو را بیند و بس

نفرت او ز همه کم گردد
الفتش با همه محکم گردد