والی مصر ولایت، ذوالنون
آن به اسرار حقیقت مشحون

گفت در مکه مجاور بودم
در حرم حاضر و ناظر بودم

ناگه آشفته جوانی دیدم
نه جوان، سوخته جانی دیدم

لاغر و زرد شده همچو هلال
کردم از وی ز سر مهر سؤال

که: «مگر عاشقی؟ ای شیفته مرد!
که بدین گونه شدی لاغر و زرد؟»

گفت: «آری به سرم شور کسی‌ست
که‌ش چو من عاشق رنجور بسی‌ست»

گفتمش: «یار به تو نزدیک است
یا چو شب روزت از او تاریک است؟

گفت: «در خانهٔ اوی‌ام همه عمر
خاک کاشانهٔ اوی‌ام همه عمر»

گفتمش: «یک‌دل و یک‌روست به تو
یا ستمکار و جفاجوست به تو؟»

گفت: «هستیم به هر شام و سحر
به هم آمیخته چون شیر و شکر»

گفتمش: « ... جا افتاده ... »
« ... جا افتاده ... »

لاغر و زرد شده بهر چه‌ای؟
سر به سر درد شده بهر چه‌ای؟»

گفت: «رو رو، که عجب بی‌خبری!
به کزین گونه سخن درگذری

محنت قرب ز بعد افزون است
جگر از هیبت قرب‌ام خون است

هست در قرب همه بیم زوال
نیست در بعد جز امید وصال

آتش بیم دل و جان سوزد
شمع امید روان افروزد