حسدورزان یوسف بامدادان
به فکر دینه خرم‌طبع و شادان

زبان پر مهر و سینه کینه‌اندیش
چو گرگان نهان در صورت میش

به دیدار پدر احرام بستند
به زانوی ادب پیشش نشستند

در زرق و تملق باز کردند
ز هر جایی سخن آغاز کردند

که: «از خانه ملالت خاست ما را
هوای رفتن صحراست ما را

اگر باشد اجازت، قصد داریم
که فردا روز در صحرا گذاریم

برادر، یوسف، آن نور دو دیده
ز کم‌سالی به صحرا کم رسیده

چه باشد که‌ش به ما همراه سازی
به همراهی‌ش ما را سرفرازی؟»

چو یعقوب این سخن بشنید از ایشان
گریبان رضا پیچید از ایشان

بگفتا: «بردن او کی پسندم؟
کز آن گردد درون اندوه‌مندم

از آن ترسم کزو غافل نشینید
ز غفلت صورت حالش نبینید

درین دیرینه‌دشت محنت‌انگیز
کهن گرگی بر او دندان کند تیز»

چو آن افسونگران آن را شنیدند
فسون دیگر از نو دردمیدند

که: «آخر ما نه ز آن‌سان سست راییم،
که هر ده تن به گرگی بس نیاییم»

چو ز ایشان کرد یعقوب این سخن گوش
ز عذر انگیختن گردید خاموش

به صحرا بردن یوسف رضا داد
بلا را در دیار خود صلا داد