طبیعت گر شَگَرفی ها نَماید
شِگفتی بر شگفتی ها فزاید

گهی بینی که اندر گُلخَنی زشت
که هست آکنده از خار و خس و خشت

یکی لاله دمیده سرخ و دلکش
که دیده گردد از دیدار آن خوش

گهی در وادی پر خار و پر سنگ
به خار و سنگ حامِل چند فرسنگ

بیابی اتفاقا چشمهٔی خُرد
که جان باید از او چون تشنه ای خورد

گهی بالای کوهی صعب و بی آب
در آن از رُستنی ها جمله نایاب

درختی سایه گستر رُسته بینی
رَسی در سایه اش راحت نشینی

صنیع الدوله هم در دوره ما
یکی بود از شگفتی هایِ دُنیا

«ایرج میرزا»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir