مرا هست یک طوطی اندر قفس
که مِثلَش به‌خوبی ندیدست کس

سرش سبز رنگست و دُمّش دراز
به چنگال و منقار مانندِ باز

خوراکش دهم از نخودچی و قند
نخودچی و قند است او را پسند

چنان هوشیارَست و با جوهَر است
که از اکثر بچه ها خوشتر است

ز تو هرچه بشنید گیرد به یاد
چو شاگرد با فهم از اوستاد

همین نکته بس باشد از هوش او
که چیزی نگردد فراموش او

«ایرج میرزا»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir