هوش مصنوعی:
در این متن، شاعر احساسات درونی خود را با تصاویر شعله‌ور شمع و جریان آب مقایسه می‌کند. او بیان می‌کند که با وجود درد و رنجی که دارد، همچون شمعی است که با سوختن خود، نور و گرمابخش است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و استعاری است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی دارد.
شمارهٔ ۱۳۰
گر چه دل من چو شمع آتش خایست
این آتش من چو آب جار افزایست
ورچند مرا زبان تن فرسایست
چون شمع زبان من بتن برپایست
این آتش من چو آب جار افزایست
ورچند مرا زبان تن فرسایست
چون شمع زبان من بتن برپایست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
