خدایگانا معلوم رای روشن توست
خلوص بندگی و شرط نیک خواهی من

نه آن کسم که مرا آن محل و مرتبه هست
که کار ملک نکو نگردد از تباهی من

من آن گدای سخن پیشه ام که وقت مدیح
زنند خوش سخنان لاف پادشاهی من

به جان مدح توام زنده و ز روی قیاس
سجلّ مدح تو را در خورد گواهی من

چو شب سیاهم ز اندوه و چشم می دارم
که صبح عدل تو زایل کند سیاهی من

روا مدار که عاجز شوند ماهی و مرغ
بر اشک گرم و دم سرد صبحگاهی من

دهان به روزه و لب بر ثنای تو مپسند
ز دیده تر شده رخسارهای کاهی من

مرا بخوان و گناهی مدان که معلومست
همه جهان را احوال بی گناهی من

«ظهیرالدین فاریابی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir