الهی زفضلت نباشد بدیع
خطاهای ما در پذیر از شفیع

الهی معوّل به طاعت نه‌ایم
ولی نا امید از شفاعت نه‌ایم

الهی به انفاس پاکان خاص
ز ادناسِ نفسِ بهیمی خلاص

عنان عنایت ز ما بر مپیچ
که ما جمله هیچیم و کم تر زهیچ

مرا ای همه تو، ز من دوردار
وگر زلّتی رفت معذور دار

خلاصم ده از ورطه حرص و آز
مران بر زبانم محال و مجاز

ببخشای برعجز و بی‌چارگیم
برون آور از خود به یک بارگیم

مکن بی‌نصیبم ز فضل عمیم
ز خلقم امان ده به امید و بیم

درونم چنان پر کن از حُبّ آل
که در وی نگنجدد گر قیل و قال

بدیشان نمودی ره از بدوِ کُن
معادم به مِن بَعْضِها بَعض کُن

که‌ام من چه دارم تو داری تویی
الاهی پناه نزاری تویی

تویی پای‌مرد و تویی دست گیر
ببخشای و رحمت کن و در پذیر

«حکیم نزاری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir