یکی بود در شهرِتون پیش ازین
که از صحبتش خلق بودی حزین

نبودی دمی بی‌حریف و شراب
حریفان و لیکن ازو در عذاب

عجب عادتی خوی بی‌چاره بود
نه گه‌گاه بودی که همواره بود

ز مجلس به هر چاره و حیلتی
نرفتی برون تا نخوردی لتی

چو دستش فرو کوفتندی و سخت
سویِ خانه رفتی سراسیمه بخت