هوش مصنوعی: این شعر به موضوع عشق و رنج‌های ناشی از آن می‌پردازد. شاعر از عشق به عنوان نیرویی یاد می‌کند که هم می‌تواند زیبا و پرثمر باشد (مانند گل) و هم دردناک و سوزاننده (مانند آتش). او از مقایسه‌هایی مانند موسی و آتش ایمن، گلخن و گلشن استفاده می‌کند تا دوگانگی عشق را نشان دهد. همچنین، شاعر به جنون عشق (مانند مجنون) و فداکاری در راه آن اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از استعاره‌های پیچیده مانند آتش‌پرستی، گلخن، و مجنون ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر شعری مانند «بوسه پیکان تیرش بر لب زخمم حرام» حسی از درد و رنج را منتقل می‌کنند که برای سنین پایین مناسب نیست.

شمارهٔ ۳۱۲

عشق، هرکس را ز باغی کرده گل در دامنش
ما و دود گلخن و موسی و نار ایمنش

بر ملایک تهمت آتش‌پرستی بسته‌اند
بس که می‌گردند شب تا روز، گرد گلخنش

گلخنی کش طعمه آتش نهال طوبی است
خار و خس بیهوده می‌گردند در پیرامنش

خویش را در عشق او رسواتر از مجنون کنم
گر نباشد باعث رسواشدن، عشق منش

بوسه پیکان تیرش بر لب زخمم حرام
در قیامت گر شود خونم وبال گردنش

لذت آتش‌پرستی بر دل قدسی حرام
گر بود از گوشه گلخن، هوای گلشنش
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۱۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.