۲۵۷ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۲۵

با آن که چو مهر، یار تنها گذرست
پیوسته مرا ز رشک، خون در جگرست

کان یار که چشم یاری از او دارم
صد ره از من به خود گرفتارترست
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.