هوش مصنوعی:
متن یک نیایش عرفانی است که در آن گوینده از خداوند می‌خواهد تا دلش را بگشاید و با لطف خود، مرهمی بر جانش نهد. او اظهار عجز می‌کند و خود را نیازمند فضل الهی می‌داند.
رده سنی:
14+
این متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی است که درک آن به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن نیاز دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با مضامین معنوی و ادبی آن ارتباط برقرار کنند.
مناجات شمارهٔ ۱۴۰
الهی چه شود که دلم را بگشایی و از خود مرهمی بر جانم نهی، من سُود چون جویم که دو دستم از مایه تهی، مگر که بفضل خود افگنی مرا در روز بهی.
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۱۳۹
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۱۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
