هوش مصنوعی:
متن بیانگر ناامیدی و ترس از آینده‌ای نامعلوم است. گوینده از روزگار بد خود شکایت دارد و احساس درماندگی می‌کند. او از خداوند می‌پرسد چگونه از سرنوشت خود بگریزد و در این بیابان زندگی به کجا پناه ببرد.
رده سنی:
16+
محتوا دارای مضامین عمیق عرفانی و احساسی است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار بوده و ممکن است باعث سردرگمی یا اضطراب شود. همچنین، نیاز به درک نسبی از مفاهیم فلسفی و عرفانی دارد.
مناجات شمارهٔ ۱۷۹
الهی این چه بد تر روزی است ترسم که مرا از تو جُز حسرت نه روزی است، خداوندا از بخت خود چون بپرهیزم و از بودنی کُجا گریزم ؟ و ناچاره را چه آمیزم ؟ و در هامون کجا گریزم
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۱۷۸
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۱۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
