هوش مصنوعی:
این متن یک مناجات عرفانی است که در آن گوینده از خداوند طلب آرامش، هدایت و وصال به دوست (خدا) را می‌کند. او از غربت و بیدلی شکایت کرده و از خدا می‌خواهد که او را از غرور دور نگه دارد و به وصال خود برساند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از اصطلاحات خاص عرفانی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامفهوم باشد.
مناجات شمارهٔ ۱۸۲
الهی دعوی صاقانی، فرزندهٔ نفسهای دوستانی، آرام دل غریبانی، چون در میان جان حاضری از بیدلی میگویم که کُجایی، زندگانی را جانی و آیین زیاد به خود از خود ترجمانی، به حق تو بر توت که ما در سایهٔ غرور ننشانی و بوصال خود رسانی.
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۱۸۱
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۱۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
