هوش مصنوعی:
متن بیانگر حالات روحی و عرفانی نویسنده است که در تاریکی و ناامیدی به سر می‌برد، اما ناگهان نور الهی او را روشن می‌کند و همه‌ی بشریت در برابر آن ناچیز می‌شود. نویسنده از گفتگو با خدا و تأمل بین گناهان خود و لطف الهی سخن می‌گوید و در نهایت، با شنیدن صدای خدا، همه‌ی رنج‌هایش به شیرینی تبدیل می‌شود.
رده سنی:
16+
محتوا دارای مضامین عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد. همچنین، برخی مفاهیم مانند گناه، لطف الهی و تاریکی روحی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
مناجات شمارهٔ ۱۹۰
الهی گاه گریم که در اختیار دیوم از بس تاریکی بینم، باز ناگاه نوری تابد که جملهٔ بشریت در جنب آن ناپدید بود. خدایا از تو می گفتم و گاه از تو می نیوشیدم میان جُرم خود و لطف تو می اندیشیدم، کشیدا آنچه کشیدم همه نوش گشت چون آوای تو شنیدم.
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۱۸۹
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۱۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
