هوش مصنوعی: این متن یک نیایش عرفانی است که در آن گوینده از خداوند طلب یاری، آرامش و وصال می‌کند. او از بیدلی و غربت خود می‌گوید و بیان می‌کند که زندگی حقیقی تنها با حضور خداوند معنا می‌یابد. همچنین، گوینده اشتیاق خود را برای دیدار و شنیدن سخنان خداوند بیان می‌کند، هرچند خود را لایق آن نمی‌داند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن برای سنین پایین ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات ادبی کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

مناجات شمارهٔ ۲۲۵

الهی در یافتی خود یاری و یادگاری، معنی دعوی صادقانی، فروزندهٔ نفسهای دوستانی آرام دل غریبانی چون در میان جانی، از بیدلی میگویم که کُجایی جان را زندگی می باید تو آنی به خود و از خود ترجمانی، به حق تو بر حودت که ما را در سایهٔ غرور ننشانی و به عز وصال خود رسانی.

چشمم همی بخواهد دیدارت
گوشم همی بخواهد گفتارت

همت بلند کردند این هر دو
هر چند نیستند سزاوارت
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۲۲۴
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۲۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.