هوش مصنوعی: این متن یک غزل عاشقانه و عرفانی است که با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های طبیعی مانند سرو، غنچه، میوه، خورشید، گل و باد صبا، به توصیف معشوق و جذابیت‌های او پرداخته است. شاعر از زیبایی‌های طبیعت برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند و در پایان، غزل را با تحسین کمال و زیبایی آن به پایان می‌رساند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک نیاز دارد. همچنین، ممکن است برخی از مفاهیم برای مخاطبان جوان تر نامفهوم یا کم‌جذاب باشد.

شمارهٔ ۷۰

آن سرو که آمد بر ما از چمن کیست
وان غنچه که دلها شد ازو خون دهن کیست

آن میوه که از باغ بهشت است درختش
کار نزدیک دهن آمده سیب ذقن کیست

چون طلعت خورشید که پوشید غبارش
زیر خط ریحان رخ چون باسمن کیست

در دامن گل چاک فتادست ز هر سو
ای باد صبا بوی تو از پیرهن کیست

در جامه که باشد ببر از آب شود تر
آن آب کزو جامه نشد تر بدن کیست

آن خرقه که از دست تو صد پاره نباشد
در صومعه از گوشه نشینان بتن کیست

احسنت کمال این نه غزل آب حیات است
امروز بدین لطف و روانی سخن کیست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.