هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، به زیبایی‌های معشوق و احساسات شاعر نسبت به او می‌پردازد. شاعر از خال لب معشوق، لب یاقوت‌گونه‌اش، و شب‌های فراق سخن می‌گوید و با استفاده از استعاره‌های زیبا، عمق عشق و اشتیاق خود را بیان می‌کند. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند دعا و امید به اجابت دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۳۳۹

به خال لب خط سبزت قرابتی دارد
لب تو از دم عیسی نیابتی دارد

مگر محزر اشکم که ساخت سرخیها
به لوح چهره خیال کتابتی دارد

شب فراق تو تیره است و من از آن به هراس
شبی که ماه ندارد مهابتی دارد

چو پهلوی رخت افتم نیاز بوسه کتم
دعای صبح، امید اجابتی دارد

کسی که دید لب لعلت از می رنگین
ندیده ایم که میل انابتی دارد

نشسته خوش من و ساقی بکار خود چستیم
اگر چه محتسب ما صلابتی دارد

کمال گفته تو دلپذیر از آن معنی است
با که معنی سخنانت قرابتی دارد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۳۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.