چشم تو که آرام دل خلق جهان برد
سحری است که از سیمبران نقد روان برد

زلف تو که روز سهم در نظر آورد
هوش از سرو آرام و قرار از دل و جان برد

بالای ترا دل بگمان سرو سهی خواند
احسنت زهی دل که چنین راست گمان برد

بر لعل لبت جان ز سر شرق فشاندن
سهل است ولی زیره به کرمان نتوان برد

میرفت بدریای غمش کشتی عمرم
نا عاقبت کار فراقش به کران برد

گفتم که ز مسجد نروم سوی خرابات
زنجیر سر زلف توأم موی کشان برد

تا زلف چو چوگان و زنار فروبست
بند کمرت گوی لطافت ز میان برد

فریاد بر آمد ز همه خلق به بکبار
هر جا که دل خسته ز زلف تو فغان برد

لطف غزلیات کمال است که او را
آوازه حسن تو در اطراف جهان برد