‌ای دل وفا و عهد به دور زمان کجاست
آن را که داده مرگ برات امان کجاست

یاران و دوستان نو پیر و جوان کجاست
جمشید کو سکندر گیتی سنان کجاست
آن حشمت و جلال ملوک کیان کجاست

هر جا گذر کنی قدم اندر سر قدم
از ترک و روم و تازی و از دیلم و عجم

شاهان و خسروان همه خوابیده روی هم
تاج قباد و افسر دارا و تخت جم
طبل سکندر و علم کاویان کجاست

دیدم به بی‌ستون که کشیده ز دل خروش
مرغی چنین ترانه که ای صاحبان هوش

کو کوکب شهنهشی و دور داریوش
این بانک از منار سکندر رسد به گوش
دارا چه شد سکندر گیتی ستان کجاست

ای بس شهات که با همه سعی و اهتمام
می‌خواستند کار جهانشان شود به کام

رفتند و نیست از همه اصلانشان و نام
واکره پیش طاق مدائن دهان مدام
فریاد می‌کند که انوشیران کجاست

تا کی کنی عمارت و صحن و سرابلند
دیوار باغ و باغچه دل‌گشا بلند

خواهی شدن به دار فنا تا کجا بلند
گردد ز گنبد هرمان این صدا بلند
آن گو بنا نهاد مرا در جهان کجاست

آن کس که خاک آدمی خاکی سرشت است
تخم نهال و هستی ذرات کشته است

بنیاد جمله را به فنا بار هشته است
بر کنج خشت قصر خورنق نوشته است
لقمان و آن دور و به صف چاکرن کجاست

گر سوی ساکنان قبور گذر فند
سودای ملک و مال جهانت ز سرفتد

اوضاع دهر عاریه‌ات از نظر فتد
ای دل رهت به ملک نشابور اگر فتد
آنجا سئوال کن که الب ارسلان کجاست

شیرین مکن ز شیره حرص و هوس گلو
بردار از امانی و آمال و آرزو

وز رفتگان نهایت رفتار خود بجو
گر بگذری به دخمه سلجوقیان بگو
سنجر چگونه گشت و ملکشاهیان کجاست

مهلت اگر دهند تو را نا به نفخ صور
آخر بود مقام تو در تخت گاه گورر

(صامت) به فکر توشه کم باش و راه دور
فرداست بلبلان همه با صد فغان و شور
خواهند گفت واعظ شیرین زبان کجاست