هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر خود را زاهد و صاحب‌نظر معرفی می‌کند، اما با طنز و کنایه از اعمال مذهبی مانند نماز و زهد دوری می‌جوید و به جای آن عشق به می و میخانه را ترجیح می‌دهد. او عشق ورزیدن به رندان را حقیقی می‌داند و دیگران را به‌خاطر پایبندی به زهد و نماز مورد نقد قرار می‌دهد. همچنین، شاعر به مقصود خود رسیده و خود را در جایگاهی بالاتر از دیگران می‌بیند. در پایان، او از عشق به معشوق و گذر عمر در این راه سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
متن شامل مفاهیم عرفانی و انتقادی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، اشاره به مصرف می و مستی نیاز به درک بالاتری از مفاهیم ادبی و فرهنگی دارد.
شمارهٔ ۶۰۲
زاهد شهرم و صاحب نظر و شاهد باز
شسته سجاده به می کرده به میخانه نماز
طاعت باده پرستان چه به مسجد چه بدیر
عشق ورزیدن رندان په حقیقت چه مجاز
دیگران معتقد زهد و نمازند هنوز
ما به مقصود رسیدیم برندی و نیاز
آستان در تو منزل شهبازان است
مگسان را چه محل بر سر کویت پرواز
بنده طالع شوریده خویشم که مرا
در سر زلف پریشانش بشد عمر دراز
برسان هر سئم و جور که خواهی به کمال
خوش بود بر دل محمود ستم های ایاز
شسته سجاده به می کرده به میخانه نماز
طاعت باده پرستان چه به مسجد چه بدیر
عشق ورزیدن رندان په حقیقت چه مجاز
دیگران معتقد زهد و نمازند هنوز
ما به مقصود رسیدیم برندی و نیاز
آستان در تو منزل شهبازان است
مگسان را چه محل بر سر کویت پرواز
بنده طالع شوریده خویشم که مرا
در سر زلف پریشانش بشد عمر دراز
برسان هر سئم و جور که خواهی به کمال
خوش بود بر دل محمود ستم های ایاز
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۰۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۰۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
