دل چه کند سرو و تماشای باغ
تا بتوانم از همه دارم فراغ

مجلس ما با تو چه محتاج شمع
چون تو نشستی بنشین گو چراغ

سوخته جان همه از داغ و درد
جان من از حسرت آن درد و داغ

زاهد خودبین که همه رنگ و بوست
بوی تو بشنید به چندین دماغ

گرچه دو چشمت دل ما برد اسیر
هیچ نکردیم ز ترکان سراغ

یار کشد باز دلا گفتمت
لیس على المخبر الأ البلاغ

برد دلت هندوی زلفش کمال
باز عجب گر بشود صیده زاغ