بر آمد جان ز شوق آن دهانم
بر آوردی به هیچ ای دوست جانم

گریبانم ز دست خود چه دوزی
ه از دست تو بازش می درانم

ز تو می پرسم و می گویم از شوق
سخن می گویم و در می چکانم

چو در گفتار می آری لب خویش
شکر می چینم و جان می فشانم

اگر بویت به من جانی رساند
چه می ترسی یکی را صد رسانم

مرا پرسی ز عقل و دین چه دانی
ترا دانم من این و آن ندانم

کمال از جانستانش رنجه شد گفت
چه می رنجی حق خود می ستانم