شوخ چشمیم کشد دل که کشد از نازم
همنی دار که خود را بر بار اندازم

من چو شمعم که گرم سوز به پایان برسد
سوختن پیش رخ دوست ز سر آغازم

پیش مردم اگر از دیده نیفتادی اشک
هرگز از پرده برون می نفتادی رازم

اگر صدم عیب به می خواری و رندی پیداست
در نهان یک هنرم هست که شاهد بازم

نشنود نالهام از ضعف درون هیچ طبیب
زآن جهان آید از آن چونه شنود آوازم

دوش تب داشتم و شب همه شب گرم بدان
که شوی رنجه و آنی به عیادت بازم

درد جانسوز اگر این و جراحت این است
مرهم آن بهتر و درمان که بدینها سازم

باز گفتم که به تبع هرزه بگوینده کمال
این سخن های محال است که می پردازم

«کمال خجندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir