گر بی تو یک دو دم من بیمار زیستم
از غمزه تو خسته و انگاره زیستم

از من چو نیم ناز دگر داشتی دریغ
چون صید نیم کشته به ناچار زیستم

تن گرچه روز هجر زدی باز شد هلاک
شرمنده ام ز بار که بسیار زیستم

رضوان به روضة خضر به آب حیات زیست
من با خیال آن لب و رخسار زیستم

کوثر ز سنگ تربت من گر چکد رواست
چون سالها به باد لب بار زیستم

هر بار کز کرشمه مرا غمزه تو کشت
از ذوق کشتن تو دگر بار زیستم

گفتی کشم ز جمله ترا بیشتر کمال
من بیشتر برای همین کار زیستم