دل است جایش و با دیده فتاده به خون
بدین خوشیم که باری از این دو نیست برون

عجب مدار که پروانه شب نیارامید
که شمع لیلى حسن است و عاشقش مجنون

فزون ز ماه نوست ابرویت به صد خوبی
که صد بود چو بگیرند در حساب دو نون

چو همنشین قدت شد دل اضطراب نمود
ز دل سکون رود ار با لف شود مقرون

به عنکبوت بگوئید تا به یک در مگس
تن نزار من آرد به خانه بهر ستون ز دیده خون

درون دل چو نشستی نه ایستاد دمی
و بدین وجه رفت تا اکنون

از جور نند لبی گرم رفت اشک کمال
به تازیانه شیرین دونده شد گلگون