سیمین بدنی سرو قدی پس دهانی
هر وصف که آید به زبانم به از آنی

آرام دلی دفع غمی مرهم دردی
بار کهنی عمر نوی مونس جانی

گردوست بودجان و جهان نیز خوشه ای دوست
تو دوست تر از جانی و خوشتر ز جهانی

پیش نظر اهل دل از بسکه عزیزی
همچون دهن خویش نه پیدا نه نهانی

بی وصل نوای عمر گرامی نتوان زیست
یک دم که چو عمر گذاران تا گذرانی

غلطان سوی خاک قدمت باز بیایم
صد بار چو اشکم اگر از پیش برانی

گر عمر کمال از غم عشق تو شد آخر
غم نیست گر آخر بمرداش برسانی