مکن ای دوست ملامت من سودایی را
که تو روزی نکشیدی غم تنهایی را

صبرم از دوست مفرمایی که هرگز با هم
اتفاقی نبود عشق و شکیبایی را

مطلب دانش از آن کس که بر آب دیده
شسته باشد ورق دفتر دانایی را

دیده خون گشت ز دیدار نگارم محروم
بهر خوبان بکشم منت بینایی را

ننگرد مردم چشمم به جمالی دیگر
کاعتباری نبود مردم هرجایی را

گر زبانم نکند یاد تو خاموشی به
عاشقم بهر سخنهای تو گویایی را

آفریده ست تو را بهر بهشت آرایی
چون گل و لاله و نرگس چمن آرایی را

روی ها را همه دارند ز زیبایی دوست
دوست دارم سبب روی تو زیبایی را

چون نظر کرد به چشم و سر زلف تو همام
بافت مستی و پریشانی و شیدایی را