هر که او عاشق جمال بود
شاهدش خود گواه حال بود

گر بود پاکباز شاهد نیز
پاک و روشنتر از زلال بود

حال اگر برخلاف این باشد
دوستی هر دو را وبال بود

چشم خود را به آب شرم بشوی
تا که شایسته جمال بود

حیف باشد که دیده بی آب
تشنه مشرب وصال بود

هیمه زاتش چو سرخ شد آخر
همه خاکستر و زگال بود

زر صافی نهاد را ز آتش
سرخ رویی با کمال بود

وان که اومرد حال شد چوهمام
فارغ از بند قیل و قال بود

هست امیدم که بهره یی ز وصال
یابد و فارغ از خیال بود

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir