عاشق کسی بود که کشد بار بار خویش
شهوت پرست مانده بود زیر بار خویش

شد زگانیم همه در کار عشق یار
او فارغ از وجودم و مشغول کار خویش

چشمم چو جویبار شد از انتظار و نیست
آن نوبهار را هوس جویبار خویش

از عاشقان مرادش اگر بی مرادی است
ما را رضای یار به از اختیار خویش

چشمش به تیر غمزه چو می بفکنده شکار
بی التفات می گذرد بر شکار خویش

در بند زلف یار بود جان من هنوز
روزی که زین دیار رود با دیار خویش

شب ها مخسب و روز میاسای ای همام
یک شب مگر رسی به وصال نگار خویش

امروز روزگار ریاضت کشیدن است
ضایع مکن چو بی خبران روزگار خویش

گر هستی مراد تو برخیزد از میان
یابی مراد خویشتن اندر کنار خویش

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir