من به اومید تو از راه دراز آمده ام
ناز بگذار دمی چون به نیاز آمده ام

رهروان را به شب تار دلیلی باید
من به بوی خوش آن زلف دراز آمده ام

شمع بی زحمت پروانه نباشد بنشان
کامشبی در هوس گفتن راز آمده ام

پیش ازین هر نفسم بود خیالی و اکنون
با تو یک رنگ شدم وز همه باز آمده ام

مرغ دل بر سر زلفت به فغان می گوید
چیست تدبیر که در جنگل باز آمده ام

با دلم سلسله زلف تو گوید خوش باش
منم آن بند که دیوانه نواز آمده ام

عاشقان راست نمازی و دگر محرابی
بیش ابروی تو از بهر نماز آمده ام

جان حقیقت به لب چون شکرت خواهم داد
تا نگویی که به تزویر و مجاز آمده ام

تا فراق تو به غارت نبرد جان همام
به شفاعت ز در وصل تو باز آمده ام

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir