ترک مه پیکر من تا که برفت از بر من
دور از ان روی ندانم که چه شد بر سر من

تاجدا گشت زمن آنکه چو جان است مرا
واله و خسته و زار است دل غم خور من

چشم من هیچ شبی خواب نگیرد ز غمش
تا به خوناب جگر تر نکند بستر من

قصه غصه من گر برسانند به دوست
بی گمان رحم کند بر دل من دلبر من

دوست از حالت من فارغ و از دوری او
به فلک می رسد از سوز جگر آذر من

دل چه باشد که ز دلدار در یغش دارند
خاصته از یار سمن بوی پری پیکر من

روز و شب ورد همام است که ناگه روزی
جان برافشانم اگر دوست در آید بر من