هوش مصنوعی:
مردی نزد سلیمان آمد و از ترس عزرائیل که به او خشمگین نگاه کرده بود، درخواست کرد تا باد او را به هندوستان ببرد تا جانش را نجات دهد. سلیمان به باد دستور داد تا او را به هندوستان ببرد. روز بعد، سلیمان از عزرائیل پرسید که چرا به آن مرد خشمگین نگاه کرده است. عزرائیل پاسخ داد که از تعجب نگاه کرده است، زیرا خداوند به او دستور داده بود که جان آن مرد را در هندوستان بگیرد و او تعجب کرده بود که چگونه مرد می‌تواند در چنین زمان کوتاهی به هندوستان برسد.
رده سنی:
12+
این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان زیر 12 سال قابل درک نباشد. همچنین، موضوعاتی مانند مرگ و تقدیر ممکن است برای کودکان کوچکتر نگران‌کننده باشد.
بخش ۴۹ - نگریستن عزرائیل بر مردی و گریختن آن مرد در سرای سلیمان و تقریر ترجیح توکل بر جهد و قلت فایدهٔ جهد
زادْ مَردی چاشْتگاهی دَر رَسید
در سَرا عَدلِ سُلَیمانْ دَر دَوید
رویَش از غمْ زرد و هر دو لب کَبود
پس سُلَیمان گفت ای خواجه چه بود؟
گفت عِزرائیل در من این چُنین
یک نَظَر انداخت پُر از خشم و کین
گفت هین اکنون چه می‌خواهی؟ بِخواه
گفت فَرما باد را ای جانْ پناه
تا مرا زین جا به هِنْدُستان بَرَد
بوک بَنده کان طَرَف شُد، جان بَرَد
نَکْ زِ درویشی گُریزانَند خَلْق
لُقمۀ حِرص و اَمَل زانَند خَلْق
تَرسِ درویشی مِثال آن هَراس
حِرص و کوشش را تو هِنْدُستان شِناس
باد را فرمود تا او را شِتاب
بُرد سویِ قَعْرِ هِنْدُستان بر آب
روزِ دیگر، وَقتِ دیوان و لِقا
پس سُلیمان گفت عزرائیل را
کان مُسلمان را به خشم از بَهرِ آن
بِنْگَریدی تا شُد آواره زِ خان
گفت من از خشم کِی کردم نَظَر؟
از تَعجُّب دیدَمَش در رَهْ گُذر
که مرا فرمود حَق کِامْروزْ هان
جانِ او را تو به هِنْدُستان سِتان
از عَجَب گفتم گَر او را صد پَر است
او به هِنْدُستان شُدن دور اَنْدَر است
تو همه کارِ جهان را هم چُنین
کُن قیاس و چَشم بُگشا و بِبین
از کِه بُگْریزیم، از خود؟ ای مُحال
از کِه بِرْباییم، از حَق؟ ای وَبال
در سَرا عَدلِ سُلَیمانْ دَر دَوید
رویَش از غمْ زرد و هر دو لب کَبود
پس سُلَیمان گفت ای خواجه چه بود؟
گفت عِزرائیل در من این چُنین
یک نَظَر انداخت پُر از خشم و کین
گفت هین اکنون چه می‌خواهی؟ بِخواه
گفت فَرما باد را ای جانْ پناه
تا مرا زین جا به هِنْدُستان بَرَد
بوک بَنده کان طَرَف شُد، جان بَرَد
نَکْ زِ درویشی گُریزانَند خَلْق
لُقمۀ حِرص و اَمَل زانَند خَلْق
تَرسِ درویشی مِثال آن هَراس
حِرص و کوشش را تو هِنْدُستان شِناس
باد را فرمود تا او را شِتاب
بُرد سویِ قَعْرِ هِنْدُستان بر آب
روزِ دیگر، وَقتِ دیوان و لِقا
پس سُلیمان گفت عزرائیل را
کان مُسلمان را به خشم از بَهرِ آن
بِنْگَریدی تا شُد آواره زِ خان
گفت من از خشم کِی کردم نَظَر؟
از تَعجُّب دیدَمَش در رَهْ گُذر
که مرا فرمود حَق کِامْروزْ هان
جانِ او را تو به هِنْدُستان سِتان
از عَجَب گفتم گَر او را صد پَر است
او به هِنْدُستان شُدن دور اَنْدَر است
تو همه کارِ جهان را هم چُنین
کُن قیاس و چَشم بُگشا و بِبین
از کِه بُگْریزیم، از خود؟ ای مُحال
از کِه بِرْباییم، از حَق؟ ای وَبال
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۴۸ - باز ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر جهد
گوهر بعدی:بخش ۵۰ - باز ترجیح نهادن شیر جهد را بر توکل و فواید جهد را بیان کردن
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
