هوش مصنوعی:
این متن داستان یک مطرب پیر را روایت می‌کند که در جوانی با آوازش دل‌ها را شاد و خیالات را برمی‌انگیخت. با گذشت زمان و پیری، آوازش دیگر مانند سابق نبود و از نظر مالی نیز در تنگنا قرار گرفت. او به گورستان رفت و با چنگش به درگاه خداوند دعا کرد. در خواب، روحش از قید تن رها شد و به جهانی دیگر سفر کرد، جایی که از رنج‌های دنیوی آزاد بود و در فضای رحمت و احسان الهی قرار گرفت.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، موضوعاتی مانند مرگ، زندگی پس از مرگ و رنج‌های دنیوی نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد تا به درستی درک شود.
بخش ۱۰۳ - بقیهٔ قصهٔ پیر چنگی و بیان مخلص آن
مُطربی کَزْ وِیْ جهان شُد پُر طَرَب
رُسته زآوازش خیالاتِ عَجَب
از نَوایَش مُرغِ دلْ پَرّان شُدی
وَزْ صَدایَش هوشِ جانْ حیران شُدی
چون بَرآمَد روزگار و پیر شُد
بازِ جانْش از عَجْز پَشِّه‌گیر شُد
پُشتِ او خَم گشت هَمچون پُشتِ خُم
ابروان بر چَشمْ هَمچون پالْدُم
گشت آوازِ لَطیفِ جانْ‌فَزاش
زشت و نَزدِ کَس نَیَرزیدی به لاش
آن نَوایِ رَشکِ زُهره آمده
همچو آوازِ خَرِ پیری شُده
خود کدامین خَوش که او ناخَوش نَشُد
یا کدامین سَقْف کان مَفْرَش نَشُد
غیرِ آوازِ عزیزان در صُدور
که بُوَد از عکسِ دَمْشان نَفْخِ صور
اَنْدرونی کَنْدَرون‌ها مَست ازوست
نیستی کین هست هامانْ هست ازوست
کَهرُبایِ فکر و هر آوازْ او
لَذَّتِ اِلْهام و وَحی و رازْ او
چون که مُطرب پیرتر گشت و ضَعیف
شُد زِ بی‌کَسْبی رَهینِ یک رَغیف
گفت عُمر و مُهلَتَم دادی بَسی
لُطْف‌ها کردی خدایا با خَسی
مَعْصیت وَرْزیده‌ام هفتاد سال
باز نَگْرفتی زِ من روزی نَوال
نیست کَسبْ امروز، مِهْمانِ تواَم
چَنگ بَهرِ تو زَنَم، کانِ تواَم
چَنگ را بَرداشت و شُد اَللّه‌جو
سویِ گورستانِ یَثرِبْ آه‌گو
گفت خواهم از حَقْ ابریشم‌بَها
گَر به نیکویی پَذیرد قَلْب ها
چون که زد بسیار و گریان سَر نَهاد
چَنگْ بالین کرد و بر گوری فُتاد
خواب بُردش، مُرغِ جانْش از حَبْس رَست
چَنگ و چَنگی را رَها کرد و بِجَست
گشت آزاد از تَن و رنجِ جهان
در جهانِ ساده و صَحرایِ جان
جانِ او آن‌جا سَرایانْ ماجَرا
کَنْدَرین جا گَر بِمانْدَنْدی مرا
خوش بُدی جانم دَرین باغ و بهار
مَستِ این صَحرا و غَیبی لاله‌زار
بی‌سَر و بی‌پا سَفَر می‌کَردَمی
بی‌لب و دندانْ شِکَر می‌خوردَمی
ذِکْر و فکری فارغ از رنجِ دِماغ
کَردَمی با ساکنانِ چَرخْ لاغ
چَشم بَسته عالَمی می‌دیدَمی
وَردْ و ریحانْ بی‌کَفی می‌چیدَمی
مُرغِ آبی غَرقِ دریایِ عَسَل
عین اَیّوبی شراب و مُغْتَسَل
که بِدو اَیّوب از پا تا به فَرق
پاک شُد از رَنج‌ها چون نورِ شرق
مثنوی در حَجْم گَر بودی چو چَرخ
دَرنَگُنجیدی دَرو زین نیمْ بَرْخ
کان زمین و آسْمانِ بَسْ فَراخ
کرد از تَنگی دِلَم را شاخْ شاخ
وین جهانی کَنْدَرین خوابم نِمود
از گُشایش پَرّو بالَم را گُشود
این جهان و راهش اَرْ پیدا بُدی
کَم کسی یک لحظه‌یی آن‌جا بُدی
اَمْر می‌آمد که نه، طامِعْ مَشو
چون زِ پایَت خار بیرون شُد، بُرو
مولْ مولی می‌زَد آن‌جا جانِ او
در فَضایِ رَحمَت و اِحْسانِ او
رُسته زآوازش خیالاتِ عَجَب
از نَوایَش مُرغِ دلْ پَرّان شُدی
وَزْ صَدایَش هوشِ جانْ حیران شُدی
چون بَرآمَد روزگار و پیر شُد
بازِ جانْش از عَجْز پَشِّه‌گیر شُد
پُشتِ او خَم گشت هَمچون پُشتِ خُم
ابروان بر چَشمْ هَمچون پالْدُم
گشت آوازِ لَطیفِ جانْ‌فَزاش
زشت و نَزدِ کَس نَیَرزیدی به لاش
آن نَوایِ رَشکِ زُهره آمده
همچو آوازِ خَرِ پیری شُده
خود کدامین خَوش که او ناخَوش نَشُد
یا کدامین سَقْف کان مَفْرَش نَشُد
غیرِ آوازِ عزیزان در صُدور
که بُوَد از عکسِ دَمْشان نَفْخِ صور
اَنْدرونی کَنْدَرون‌ها مَست ازوست
نیستی کین هست هامانْ هست ازوست
کَهرُبایِ فکر و هر آوازْ او
لَذَّتِ اِلْهام و وَحی و رازْ او
چون که مُطرب پیرتر گشت و ضَعیف
شُد زِ بی‌کَسْبی رَهینِ یک رَغیف
گفت عُمر و مُهلَتَم دادی بَسی
لُطْف‌ها کردی خدایا با خَسی
مَعْصیت وَرْزیده‌ام هفتاد سال
باز نَگْرفتی زِ من روزی نَوال
نیست کَسبْ امروز، مِهْمانِ تواَم
چَنگ بَهرِ تو زَنَم، کانِ تواَم
چَنگ را بَرداشت و شُد اَللّه‌جو
سویِ گورستانِ یَثرِبْ آه‌گو
گفت خواهم از حَقْ ابریشم‌بَها
گَر به نیکویی پَذیرد قَلْب ها
چون که زد بسیار و گریان سَر نَهاد
چَنگْ بالین کرد و بر گوری فُتاد
خواب بُردش، مُرغِ جانْش از حَبْس رَست
چَنگ و چَنگی را رَها کرد و بِجَست
گشت آزاد از تَن و رنجِ جهان
در جهانِ ساده و صَحرایِ جان
جانِ او آن‌جا سَرایانْ ماجَرا
کَنْدَرین جا گَر بِمانْدَنْدی مرا
خوش بُدی جانم دَرین باغ و بهار
مَستِ این صَحرا و غَیبی لاله‌زار
بی‌سَر و بی‌پا سَفَر می‌کَردَمی
بی‌لب و دندانْ شِکَر می‌خوردَمی
ذِکْر و فکری فارغ از رنجِ دِماغ
کَردَمی با ساکنانِ چَرخْ لاغ
چَشم بَسته عالَمی می‌دیدَمی
وَردْ و ریحانْ بی‌کَفی می‌چیدَمی
مُرغِ آبی غَرقِ دریایِ عَسَل
عین اَیّوبی شراب و مُغْتَسَل
که بِدو اَیّوب از پا تا به فَرق
پاک شُد از رَنج‌ها چون نورِ شرق
مثنوی در حَجْم گَر بودی چو چَرخ
دَرنَگُنجیدی دَرو زین نیمْ بَرْخ
کان زمین و آسْمانِ بَسْ فَراخ
کرد از تَنگی دِلَم را شاخْ شاخ
وین جهانی کَنْدَرین خوابم نِمود
از گُشایش پَرّو بالَم را گُشود
این جهان و راهش اَرْ پیدا بُدی
کَم کسی یک لحظه‌یی آن‌جا بُدی
اَمْر می‌آمد که نه، طامِعْ مَشو
چون زِ پایَت خار بیرون شُد، بُرو
مولْ مولی می‌زَد آن‌جا جانِ او
در فَضایِ رَحمَت و اِحْسانِ او
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۳۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۱۰۲ - پرسیدن صدیقه رضی‌الله عنها از مصطفی صلی‌الله علیه و سلم کی سر باران امروزینه چه بود
گوهر بعدی:بخش ۱۰۴ - در خواب گفتن هاتف مر عمر را رضی الله عنه کی چندین زر از بیت المال بن مرد ده کی در گورستان خفته است
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
