هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حزین لاهیجی، بیانگر عشق عمیق و بی‌قید شاعر به معشوق است. شاعر در ابیات مختلف، به توصیف حالات عاشقانه، رنج‌های عشق، و بی‌خودی ناشی از مستی می‌پردازد. همچنین، تضاد بین زاهد دیندار و رند خرابات‌نشین را به تصویر می‌کشد و عشق را فراتر از محدودیت‌های دنیوی می‌داند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، همراه با اشارات به مستی و بی‌خودی، ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند رنج عشق و تضادهای معنوی نیاز به بلوغ فکری دارند.

شمارهٔ ۳۳۶

در دیدهٔ من غیر رخ یار نگنجد
در آینه جز پرتو دیدار نگنجد

او گرم عتاب است و مرا غم که مبادا
در حوصله ام این همه آزار نگنجد

فریاد که غمهای تو ز اندازه برون است
ترسم همه در سینه به یکبار نگنجد

از طرز سخن ساز نگاه تو، شنیدم
آن راز که در پردهٔ اظهار نگنجد

زان بیخود و مستیم که هرگز می توحید
در جام دل مردم هشیار نگنجد

ما چون خم می، رند خرابات نشینیم
در مجلس ما زاهد دیندار نگنجد

زاهد تو و فردوس، که سرمست محبّت
جز در صف رندان گنه کار نگنجد

سرمست حزین از می منصوری عشق است
شوریده سرش، جز به سردار نگنجد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۳۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.