سوره فتح دعای نصر دعای توسل

خلاصه و رده بندی سنی

هوش مصنوعی: مردی مهمان در نیمه‌شب صدای قرآن می‌شنود و متوجه می‌شود که فردی نابینا در حال خواندن قرآن است. او از این موضوع شگفت‌زده می‌شود و از فرد نابینا می‌پرسد که چگونه با وجود نابینایی می‌تواند قرآن بخواند. فرد نابینا پاسخ می‌دهد که این توانایی را از خداوند درخواست کرده و خداوند به او نوری داده است که هنگام خواندن قرآن، حروف را می‌بیند. مرد مهمان به قدرت و لطف خداوند پی می‌برد و به این نتیجه می‌رسد که هرچه خداوند بگیرد، چیزی بهتر به جای آن می‌دهد.

رده سنی: 12+ این متن دارای مفاهیم عمیق مذهبی و معنوی است که ممکن است برای کودکان زیر 12 سال قابل درک نباشد. همچنین، متن نیاز به تفکر و تأمل دارد که برای سنین بالاتر مناسب‌تر است.

مرد مهمان صبر کرد و ناگهان
کشف گشتش حال مشکل در زمان

نیم‌شب آواز قرآن را شنید
جست از خواب آن عجایب را بدید

که ز مصحف کور می‌خواندی درست
گشت بی‌صبر و ازو آن حال جست

گفت آیا ای عجب با چشم کور
چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور؟

آنچه می‌خوانی بر آن افتاده‌یی
دست را بر حرف آن بنهاده‌یی

اصبعت در سیر پیدا می‌کند
که نظر بر حرف داری مستند

گفت ای گشته ز جهل تن جدا
این عجب می‌داری از صنع خدا؟

من ز حق در خواستم کی مستعان
بر قرائت من حریصم همچو جان

نیستم حافظ مرا نوری بده
در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

باز ده دو دیده‌ام را آن زمان
که بگیرم مصحف و خوانم عیان

آمد از حضرت ندا کی مرد کار
ای به هر رنجی به ما امیدوار

حسن ظن است و امیدی خوش تو را
که تو را گوید به هر دم برتر آ

هر زمان که قصد خواندن باشدت
یا ز مصحف‌ها قرائت بایدت

من در آن دم وا دهم چشم تو را
تا فرو خوانی معظم جوهرا

هم چنان کرد و هر آن گاهی که من
وا گشایم مصحف اندر خواندن

آن خبیری که نشد غافل ز کار
آن گرامی پادشاه و کردگار

باز بخشد بینشم آن شاه فرد
در زمان همچون چراغ شب‌نورد

زین سبب نبود ولی را اعتراض
هرچه بستاند فرستد اعتیاض

گر بسوزد باغت انگورت دهد
در میان ماتمی سورت دهد

آن شل بی‌دست را دستی دهد
کان غم‌ها را دل مستی دهد

لا نسلم و اعتراض از ما برفت
چون عوض می‌آید از مفقود زفت

چون که بی‌آتش مرا گرمی رسد
راضی‌ام گر آتشش ما را کشد

بی‌چراغی چون دهد او روشنی
گر چراغت شد چه افغان می‌کنی؟

مولوی

مَردِ مِهْمان صَبر کرد و ناگهان
کَشف گشتَش حالِ مُشکل در زمان

نیمْ‌شب آوازِ قرآن را شَنید
جَست از خواب آن عَجایِب را بِدید

که زِ مُصْحَف کور می‌خوانْدی دُرُست
گشت بی‌صَبر و ازو آن حال جُست

گفت آیا ای عَجَب با چَشمِ کور
چون هَمی‌خوانی هَمی‌بینی سُطور؟

آنچه می‌خوانی بر آن اُفْتاده‌یی
دست را بر حَرفِ آن بِنْهاده‌یی

اِصْبَعَت در سَیْر پیدا می‌کُند
که نَظَر بر حَرف داری مُسْتَنَد

گفت ای گشته زِ جَهْلِ تَنْ جُدا
این عَجَب می‌داری از صُنْعِ خدا؟

من زِ حَق دَر خواستم کِی مُسْتَعان
بر قِرائَت من حَریصَم هَمچو جان

نیستم حافِظْ مرا نوری بِدِه
در دو دیده وَقتِ خواندن بی‌گِرِه

باز دِهْ دو دیده‌ام را آن زمان
که بِگیرَم مُصْحَف و خوانَم عِیان

آمد از حَضرت نِدا کِی مَردِ کار
ای به هر رَنْجی به ما امّیدوار

حُسنِ ظَنّ است و امیدی خوش تو را
که تو را گوید به هر دَمْ بَرتَر آ

هر زمان که قَصْدِ خوانْدن باشَدَت
یا زِ مُصْحَف‌ها قِرائَت بایَدَت

من در آن دَم وا دَهَم چَشمِ تو را
تا فرو خوانی مُعَظَّم جوهرا

هم چُنان کرد و هر آن گاهی که من
وا گُشایَم مُصْحَف اَنْدَر خواندن

آن خَبیری که نَشُد غافِل زِ کار
آن گرامی پادشاه و کِردگار

باز بَخشَد بینِشَم آن شاهِ فَرد
در زمان هَمچون چراغِ شَبْ‌نَوَرْد

زین سَبَب نَبْوَد وَلی را اِعْتِراض
هرچه بِسْتانَد فِرِسْتد اِعْتیاض

گَر بِسوزَد باغَت اَنگورَت دَهَد
در میانِ ماتَمی سورَت دَهَد

آن شَلِ بی‌دست را دستی دَهَد
کانِ غَم‌ها را دلِ مَستی دَهَد

لا نُسَلِّم وِ اعْتِراض از ما بِرَفت
چون عِوَض می‌آید از مَفْقودْ زَفْت

چون که بی‌آتش مرا گرمی رَسَد
راضی‌اَم گَر آتشش ما را کُشَد

بی‌چراغی چون دَهَد او روشنی
گَر چراغَت شُد چه اَفْغان می‌کُنی؟

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir