سحر آمد ندا ز میخانه
کای خرابات گرد دیوانه

کنج مسجد گرفته ای تا کی؟
چه زیان داشت طور رندانه؟

سبحه در کف نشسته ای تا چند
خیز و پیمان نما به پیمانه

زین ندا جستم آنچنان از جا
که ز آتش چنان جهد دانه

چون نهادم درون میکده پا
سرم آمد به چرخ، مستانه

نگه گرم آشنا رویان
کرد ما را ز خویش بیگانه

دل و دین را زدند مغبچگان
دو سه ساغر زدیم رندانه

همه بر گرد یکدگر گشتیم
شمع جان را شدیم پروانه

در و دیوار جمله مست و خراب
همه از جلوه های جانانه

از صراحی گرفته تا خم می
همه در های و هوی مستانه

بود چون نخل طور شب همه شب
در انا الله شمع کاشانه

حرم کعبه را ز یاد نبرد
طوف بیت الحرام بتخانه

باده ها جمله صاف مشربها
شیشه ها جملگی پریخانه

در سراپردهٔ وجود حزین
همه عشق است، باقی افسانه